Στο Μουσείο των Εικόνων
Διπλωματική Εργασία 2012
Δώρα Μουδάτσου - Ιωάννα Λισγάρα
Επιβλέπων: Πάνος Δραγώνας
Το Μουσείο των εικόνων αποτελεί μία πρόταση για μια θεατρική παράσταση στο εγκαταλελειμμένο Μοτέλ "Ξένιος Δίας" στην Αρχαία Ολυμπία, σχεδιασμένο από τον Άρη Κωνσταντινίδη το 1966. Η παράσταση " Στο μουσείο των εικόνων" πραγματεύεται την ιστορία της "Εφεύρεσης του Μορέλ" ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας από τον συγγραφέα Adolfo Bioy Casares του 1940. Ο Casares ξεδιπλώνει μια Οδύσσεια θαυμάτων σε ένα νησί με την μεσολάβηση ενός και μονό φανταστικού αλλά όχι υπερφυσικού αξιώματος. Την κατάκτηση της αιωνιότητας
το ερείπιο του ξενία διαβάστηκε ολόκληρο ως μια θεατρική σκηνή η όποια μέσα τις φέρει και επιμέρους σκηνές την υπερυψωμένη σκηνή στα κλιμακοστάσια, την σκηνή κάδρο στις όψης του κριού, την προοπτική σκηνή στους διαδρόμους και την κεντρική κενή σκηνή του αίθριου
Το σενάριο της παράστασης είναι προσαρμοσμένο και γραμμένο γύρω από το ερείπιο του Ξενία και τον Κωνσταντινίδη, ώστε το κτίριο να έχει τόσο το ρόλο του Μουσείου, όσο και του νησιού, όπως αυτά αναφέρονται στο μυθιστόρημα αλλά και μέσα από τον Ρόλο του Μορέλ, να διαφαίνονται οι αρχές οι προβληματισμοί και οι έμμονες του Κωνσταντινίδη. Η αναζήτηση του αληθινού και του αιωνίου η σχέση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα το πρωτότυπο και το αντίγραφο.
Το δίπολο φανταστικού - πραγματικού υπάρχει στην ιστορία και στο κτίριο και είναι ικανό να δημιουργήσει την αναγκαία συνθήκη για την δημιουργία θεατρικού χώρου. Ο χώρος απελευθερώνεται και ως αναγκαία για την μετατροπή του σε θεατρικού εντοπίζουμε 5 βασικά εργαλεία: το σώμα, τον ήχο, τον χρόνο, το φως και το σκηνικό αντικείμενο.Οι επεμβάσεις στο χώρο χαρακτηρίζονται, περισσότερο, ως μικρές σκηνογραφικές επεμβάσεις, όπου ο θεατής έχει τη δυνατότητα να διαπιστώσει με την περιήγηση και την παρακολούθηση της παράστασης και εντοπίζονται σε 5 βασικές σκηνές.
ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ : α΄ μέρος | χαρακτηριστικό εργαλείο : το σώμα
ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ: β΄ μέρος | χαρακτηριστικό εργαλείο : ο ήχος
ΣΚΗΝΗ 1η : "Ο Κήπος" | χαρακτηριστικό εργαλείο : ο χρόνος
ΣΚΗΝΗ 2η : "Το επίμονα φωτισμένο δωμάτιο" | χαρακτηριστικό εργαλείο : το φως
ΣΚΗΝΗ 4η : "Ο τόπος του εγκλήματος"
χαρακτηριστικό εργαλείο : το σκηνικό αντικείμενο
Όπως κάθε θεατρική σκηνή μετεωρίζεται ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, έτσι και το κτίριο μετεωρίζεται ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Σχεδιάστηκε ώστε να περιβάλλεται και να περιβάλει την φύση επαναλαμβάνοντας την στο εσωτερικό του. Ο Μορέλ χρησιμοποιεί την μηχανή που εφηύρε, με τρόπο υπερφυσικό, αφήνοντας την εικόνα του στην αιωνιότητα. Επιχειρώντας μία σύγκριση, ο Άρης Κωνσταντινίδης χρησιμοποιεί την αρχιτεκτονική του και σχεδιάζει τα κτίρια του, έχοντας την τάση να τα ταυτίζει με το αιώνιο τοπίο, τη φύση.
Όπως συνήθως στις ιστορίες κατάκτησης της αιωνιότητας το τελικό αποτέλεσμα αμφισβητείται. Στο Ξενία της Ολυμπίας, συγκεκριμένα, τόσο η παραμόρφωση από το ίδιο το τοπίο, όσο και η παραποίησή του από την ανθρώπινη επέμβαση έχει ως αποτέλεσμα την σταδιακή εξαφάνιση του αρχιτέκτονα από αυτό, στα σημεία που απομακρύνεται από τις αρχές του. Μπορεί όμως να εξασφαλιστεί η αιώνια ύπαρξη αυτού του χώρου όπως σχεδιάστηκε ή τελικά μέσα από την αλλοίωση που έχει υποστεί διατηρείται μόνο η «εικόνα» του;
